Geen column, maar just another day in het leven van uw Nederlandse makelaar aan de Costa Blanca

De handel en wandel van uw Spanje Makelaar gaat niet altijd over rozen. Of juist wel. Het is maar net waar je pijngrens ligt.

Neem nou deze wel heel bijzondere bezichtiging van een villa ergens aan de Costa Blanca. Een paar jaar geleden. De locatie hou ik een beetje ruim omdat het natuurlijk niet de bedoeling is dat jullie de hoofdpersoon in dit waargebeurde verhaal gaan raden.

'Op een mooie zomerdag' werd ik door een dame gebeld om samen met een collega-makelaarster haar villa te komen bekijken. Voor de verkoop.

Ze wilde graag verhuizen want alleen is maar alleen en omdat ze ook een dagje ouder werd zou het fijn zijn als ze voortaan de auto kon laten staan. Lekker op de hoge hakjes boodschappen doen en 's avonds heen en weer de kroeg in zonder blazen. Het leek haar een droom.

Badjas

Het was warm die dag. 35 Graden plus. En dat was goed te zien aan de oudere dame die open deed. Ze was gekleed in een luchtige, vrijwel loshangende badjas. Let op... alléén een luchtige, vrijwel loshangende badjas. Verder niks.

Dat zagen we overigens niet direct, want het duurde even eer ze de voordeur los had. De nog geen 10 jaar oude villa bleek zóveel last van vocht te hebben dat je zou zweren dat de boel verzakt was.

Niets, geen raam, geen deur bewoog nog zonder gorillapower. Maar het kan ook zijn dat het huis zich schaamde om ons binnen te laten, want lieve mensen, de woning was verzadigd met rook- en alcoholdampen.

Enfin, daar stond ze dus. De oudere dame. Met haastig opgestoken haar. In haar vrijwel loshangende badjas. Op blote voetjes. Als in een foute, stoute Franse B-film.

Mijn makelaarster deed verschrikt een stapje terug en trok aan mijn polo. De vrijwel loshangende badjas deed synchroon een stapje naar voren en als je wilde leek of zij en mijn makelaarster spontaan aan de tango gingen.

De eigenaresse wankelde echter zachtjes tegen mij aan en heette ons welkom. Heel vriendelijk en beleefd. Je moet daar dus niks achter zoeken. In haar linkerhand kringelde een sigaret, in haar rechterhand hield zij een leeg glas wijn gevangen.

Kunst

Ik wist dat ze schilderde. Geen muren, hoewel dat niet helemaal waar bleek, maar ze was kunstenares. Verf op doek. Maar ook verf op de schildersezel. Verf op de vloer onder de schildersezel en verf op de stoel naast de schildersezel.

En omdat ze het niet bij één schilderij had gehouden, zaten zo ongeveer al haar Louis XVI-stijl meubeltjes onder de verf, terwijl haar duidelijk vaste route van ezel naar ijskast gekleurde sleepsporen vertoonde van lichaamsdelen die niet meer los van de grond kwamen. Ja, zelfs op de ooit zo trotse witte muren zaten vegen.

Ik zal jullie de bezichtiging besparen. Mijn makelaarster hield de verdere rit haar ogen dicht onder het mom 'wat je niet ziet, dat is er niet' en gebruikte mij als blindengeleidehond die haar veilig door het doodgemartelde huis loodste.

Willen jullie het zzzzwemmmmbad zzieeeen?

Ze bracht ons langs een verpieterd grasveldje naar de achtertuin en voor we het in de gaten hadden.... let weer even op want dit gebeurt in een seconde.... dook de toch best wel oudere dame in haar vrijwel loshangende badjas met de inmiddels tot het filter opgebrande sigaret in haar linkerhand en het lege glas wijn in haar rechterhand, als door een wesp in haar achterste gestoken in het niervormige zwembad. Gelukkig in het diepe, want liever plons dan krak. Wie zou je geloven met je "we hebben echt niks gedaan, agent"!

Pavarotti

Mijn makelaarster gaf een gilletje en duwde mij in een reflex richting water en de inmiddels weer aan de oppervlakte verschenen zeemeermin. Ik zag m'n leven aan mij voorbij flitsen toen de eigenaresse zich op haar rug wentelde, schaamteloos haar benen spreidde en met haar handen wapperend, de sigaret en het glas waren onderweg verdronken, luidkeels opera begon te zingen.

Doe even je ogen dicht en probeer je dit voor te stellen. Als een op z'n rug in het zwembad gevallen kikkertje, ligt daar een poedelnaakte oudere dame spartelend en vol passie opera te zingen. En wij staan erbij en kijken ernaar.

Enfin, op dat moment ben ik ontploft. Ik hield het niet meer. In de seconde dat je dacht dat het niet gekker kon worden, werd het nóg idioter. Deze scène zou bij iedere filmproducent als 'volstrekt ongeloofwaardig' in de prullenbak belanden.

Het gezicht van mijn makelaarster was het gezicht van iemand die op het punt van overgeven stond, terwijl mijn over de grond rollende lachstuip meer op een achterlijke circusact begon te lijken. Misschien niet helemaal volgens de NVM-etiquettes, maar hé, ik ben ook maar een mens. Have mercy!

Intussen begon de eigenaresse al Pavarottiënd aan een potje rugslag. Onverstoorbaar. Niet dat ze opschoot, want haar badjas had zich onder haar bewonderenswaardig goed geconserveerde lijfje ontvouwd als een weinig meewerkende grand foulard, terwijl haar spartelende beentjes deden denken aan een hordeloopster die niet echt probeert de finish te halen.

En maar opera zingen. Zo hard ze kon. Na de nuchtere constatering dat ze het haar geverfd had, kwam ik gelukkig weer bij zinnen en vroeg haar of ze in staat was het vaste land te bereiken. En dat was ze.

Net zoals ze in een paar seconden nuchter werd. Je snapt niet hoe het mogelijk is. Ze deed alsof er niets gebeurd was toen ze haar druipende badjas om zich heen knoopte en ons vriendelijk naar de uitgang bracht.

En het huis? Het huis hebben we gelaten voor wat het was. Wij hadden gezien, gegeten en gedronken. En gelachen. Ik dan. Mijn makelaarster heeft zich die dag niet meer vertoond...

Contact? Huizen kijken? Bel / app mij op +34 622455396 of mail pimgunzel@live.nl 

www.spanjemakelaars.com

Pim Günzel

Posted: 25 oktober 2018: 00.31

-------------